Welkom aan de achterkant van de wegwerpmaatschappij. Daar waar het glimmende plastic dof is geworden, karton verweekt in de regen, en alles wat ooit “nieuw” was, nu vergeten en vervormd ligt op de bodem van de beschaving. Uit deze grijze, stinkende massa van afgedankte spullen, kruipen langzaam vijf gestalten omhoog. Vijf mensen, of wat daar nog van over is.

Ze strompelen, struikelen, tillen elkaar op en gooien elkaar weer neer. Ze zijn tegelijk afval en verwerker, dader en slachtoffer. In een wereld waar alles een houdbaarheidsdatum heeft – zelfs je emoties – dansen ze met wanhoop en herhaling. Hun bewegingen zijn ritmisch, bijna machinaal. Alsof ze ooit zijn ingeprent in een fabriekshal waar ook gevoelens in bulk worden geproduceerd.

Ze gooien spullen weg, maar ook zichzelf. Steeds opnieuw. Een jas die niet meer past, een mens die niet meer bevalt. Wat is de waarde van iets, als je weet dat het morgen weer vervangen kan worden?

In Waste Me, een unieke mix van dans, theater, trash art en livemuziek, word je meegezogen in een wereld die op het eerste gezicht herkenbaar is, maar bij nadere beschouwing angstaanjagend vervormd. Choreograaf en theatermaker Cecilia Moisio creëert samen met Maas theater en dans een voorstelling die zich niet alleen afspeelt op het toneel, maar ook in je hoofd – en misschien wel in je hart.

De dansers bewegen zich in een landschap van afval. Niet als decor, maar als personage. Plastic stoelen worden partners in een duet, kapotte schermen fluisteren woorden zonder inhoud, en bergen kleding worden cocons waaruit telkens opnieuw een ‘nieuw ik’ tevoorschijn kruipt. De grenzen tussen mens en object vervagen. Wie gebruikt wie?

Ondersteund door opzwepende livemuziek en indringende soundscapes verandert de vuilnisbelt in een metafoor voor onze binnenwereld. De beat bonkt als het hart van een kapotte machine, en toch dansen ze door. Alsof stilstand een grotere bedreiging is dan de afvalberg onder hun voeten.

De performers proberen te ontsnappen – aan elkaar, aan hun eigen gedrag, aan een systeem dat draait op overdaad. Maar telkens wanneer de deur naar een andere wereld lijkt open te gaan, komt het kuddegedrag terug. Ze storten zich op dezelfde spullen, dezelfde bewegingen, dezelfde leugens over geluk dat te koop is. Is dit Utopia? Of de hel?

En toch… ergens in de verte gloort iets. Een klein gebaar. Een aanraking zonder doel. Een blik die niet oordeelt. In de schaduw van verspilling ontstaat een zaadje van hoop.

Waste Me is een schreeuw zonder woorden. Een spiegel die je liever vermijdt, maar niet kunt negeren. Het is een visuele en fysieke aanklacht tegen een systeem waarin mensen zichzelf en elkaar zijn gaan behandelen als dingen. Maar ook een uitnodiging – om te kijken, te voelen, te bewegen. Om iets nieuws te maken van wat we weggooien. Zelfs van onszelf.

Durf jij te kijken?
Waste Me – wegens succes van Oerol nu te zien in het theater. Een confronterende ervaring die je niet loslaat.